زاییدن در ایران سخت است،

بارها دیده ام که احترام به زن زائو به بهانه فوری و فوتی بودن شرایط او ، فراموش میشود و بعضا تحقیر زن و حتی شوهرش توسط کار پزشکی رخ میدهد و دلیلش اینست که کار این زن و شوهر مفلوک گیر است و بهتر است دندان به جگر بگذارند. این نوشته ضمن احترام به ماما ها و اطبای زنان و زایمان و تیمهای پزشکی که دلسوزانه در این حرفه بسیار سخت به خدمت مشغولند ، برای صیانت از ایشان و در اعتراض به رفتار ناشایست بعضی از همکاران ، نوشته شده است

1. من در بیمارستان اکبرآبادی خیابون مولوی دوماه در زمان آموزش طب ، در بخش زنان و زایمان کار کردم و جزو آخرین دوره هایی بودیم که اختیاری میتوانستیم زایمان را یاد بگیریم و نزدیک به ۲۱-۲۰ بچه را بدنیا آوردم و تجربه عجیبی بود زیرا از ابتدا که زن زائو پذیرش میشد ، برخورد خود خانمهای ماما که حقیقتا هم در شرایط پرفشار و سختی کار میکردند، با همجنس های خودشان ، خیلی خوب نبود و بعضا تند بود و فرهنگ منطقه نیز شاید اینطور نبود که زن بیچاره بتونه اعتراضی بکنه. البته که مدیریت وقت بیمارستان بیشتر بدرد اداره یک مرکز اصلاح و تربیت میخورد تا فضای بیمارستانی ( سال ۷۹)
2. در بیمارستان پوتروبلوی لندن که از گرانترین و بهترین بیمارستانهای انگلستان است ( خصوصی) متاسفانه یکی از بهترین دوستان مان به علت ضعف و دیرکرد و دست دست کردن تیم زایمان ، آسیب جدی بدنی خورد یعنی میخواهم بگویم از مولوی تا پورتبلو تجربه بی پناهی یک زن را دیده ام اما در ایران تلخ ترین بخش کار اینست که من شوهر نمیتوانستم کنار زنم باشم و پزشک بودن و بیمارستان خصوصی بودن نیز افاده ای نکرد و این قانون را احمقانه ترین تصمیم تیم های زنان و زایمان میدانم ( فقط یکی دو تا استثنا اونم درتهران وجود داره) و بقیه ما مردان ایرانی، این تجربه عظیم لحظه پدر شدن را کنار همسرانمان از دست میدهیم.

بخشی از پزشکان در ایران به واسطه سابقه تاریخی ارتباط با قدرت ، مستقیم یا از طریق مراجعین بانفوذشان،  لزوما از جایگاهشان استفاده صحیحی نمیکنند!
دانشجوی پزشکی،  آموزش رسمی در بحث اخلاق پزشکی میبیند که به سوال بیمار با دقت پاسخ بدهد در حد سواد او ؛ نه اینکه متفرعنانه بگوید ” شما درس پزشکی خوانده ای یا من؟” در حالیکه مریض یک سوال کرده درباره اینکه مثلا چرا آنتی بیوتیکش عوض شده است، همین!

دانیل پینک در کتاب یک ذهن کاملا نو  A whole new mind میگوید که متوسط زمانیکه پزشکان صحبت مریضشان را قطع میکنند ۳۷ ثانیه است ! تازه این آمریکاست. در ایران باید دست طبیبی را بوسید که با حوصله حرف مریض را گوش میکند و نکات مهم را در شرح حال اضافه میکند و اگر طبیبی به علت فشار بیمارستان یا تعداد بالای مراجعه درمانگاه یا پزشک طرحی بودن ، بهانه یافته است که سمبل کاری کند یا بی حوصله بازی کند ، بهتر است بداند نه تنها اخلاق پزشکی اجاره این کار را به او نمیدهد بلکه در مباحث زیست بهتر اطبا medical staff well-being تاکید میشود که پزشک باید تمرینات جدی داشته باشد برای کنترل ذهن و بدن خویش تا رضایت شغلی بالایی کسب کند ( من در چند بیمارستان عمومی ایران افتخار داشتم برای رزیدنتهای رشته های اورژانس و سایر تیمهای پزشکی، آموزشهای زیست بهتر اطبا داشته باشم و معتقدم در پیشگیری از طلاق و اعتیاد و خودکشی گروههای هدف ، قطعا لازم است)

من از سال ۸۰ مراجع در مطبم یا درمانگاه دیده ام ( اعصاب و روان و مشاوره) ؛ هم طبیبم هم طرحواره درمانگر و لذا تجربه دو سویه دارم و شهادت میدهم که آنچه را که کتابهای طب نوین ما ( سوارتز در معاینه بیمار) یا طب کهن ما ( درسنامه چغمینی و قانون شیخ الرئیس) در مراعات بیمار گفته اند ؛ بسیار درست یافتم و مراجعینم نیز حتی اگر سواد نمیداشته ام ، از برخورد و احترامم به خود مطمئن بودند.

• علیرضا شیری – طبیب- schema therapist
• راهبر زندگی- دانش آموخته University of Cambridge

-درباره کتاب یک ذهن کاملا جدید در این صفحه متمم توضیحات خوبی آمده است .