https://tavangary.com/blog/wp-content/uploads/2019/05/photo_2019-05-25_16-39-25.jpg12801280پشتیبانی خانه توانگریhttps://tavangary.com/blog/wp-content/uploads/2019/06/toba-80x80.pngپشتیبانی خانه توانگری2019-05-21 12:10:112019-05-25 12:16:31گوش نیوش «رومئو در تاویستاک»
سلام استاد بزرگوار،،تا همیشه موفق وپیروز باشید
می خواستم از همین راهنماییتون استفاده کنم ((که به جان چالش زندگیمون بیافتیم که ظاهر صعب العلاج یا سخت غیر قابله حله اگر شروعش کنیم قابل انجامه)) گاها مثل گذر از یک طوفان سهمگینه که بدونه ناخدای کار کشته عملا دست به خودکشی زدن هست کشف وحل بعصی معضلات زندگی مثل مثلث برموداس از کنارش گذشتن راحتره تا باهاش تنهایی در افتادن شما هم که مثل نوش دارویی هستید که دست یابی ومشاوره باهاتون دور از دسترس و باوره کاش می شد اجازه بدهید مشکل را براتون بنویسیم برای حلش تصمیم بگیرید کمک کنید !؟یا نه !؟اما تنفیذ اختیار به غیر نفرمایید ، چون روح کلام شما بار معنیی داره وکفتار ودرک وارائه راه حل از طرف شما مثل کنجینه میماند البته به زعم بنده ،،با کمال تشکر وسپاس،،
از حس امنیتی که گفتید دلم گرفت ,حس اینکه چقدر پدرم کم داشتم تو زندگیم. یه نداشتن هست یه محرومی از داشتن هست.بابام بیشتر الگوم بود اما ذات مادرم بیشتر تو وجودم.پدر یعنی قهرمانی که دوران کودکی و نوجوانیم اکثرا نبود پیشمون و باعث شده بود من به دایی هام وابسته بشم, یادم وقتی داییم میخواست حج بره کلی گریه کردم بخاطرش..بعد تو جوانی وقتی فهمیدم قهرمانم تو سن میانسالی سراغ اعتیاد رفته زندگی برام حقیقتش از دست داد چون با واقعیتی مواجه شدم که نمیخواستم قبولش کنم و دانشگاه یاری کرد خانواده گریز شدم . بعد ازدواج کردم و حس امنیت از طرف همسر هم کم داشتم و متوجه شدم یه نیاز یه گرایش به بودن خانواده بعد ازدواج برام بوجود اومده که تو مجردیم نبود و بابا یجور دیگه باز شد کسی که میتونم روش حساب کنم اما چه حیف که برای همیشه رفت و این حسرت کم بودنش تو زندگیم با ما دخترهای بابام موند.الان اون ضعفهای پدرم به چشمم نمیاد,درسته زخمهایی بخاطرش دارم تو زندگیم که ترمیمش نتونستم بکنم ,مهرطلب شدم تو زندگیم و بعد اشتبهاتی متوجه اش شدم اما میگم کاش بابای مهربونم تو دنیا بود چون واقعا مهربون بود و دخترهاش خیلی دوست داشت, هرچند به موقعش نتونست مواظبشون باشه اما پدر بود .
سلام استاد بزرگوار،،تا همیشه موفق وپیروز باشید
می خواستم از همین راهنماییتون استفاده کنم ((که به جان چالش زندگیمون بیافتیم که ظاهر صعب العلاج یا سخت غیر قابله حله اگر شروعش کنیم قابل انجامه)) گاها مثل گذر از یک طوفان سهمگینه که بدونه ناخدای کار کشته عملا دست به خودکشی زدن هست کشف وحل بعصی معضلات زندگی مثل مثلث برموداس از کنارش گذشتن راحتره تا باهاش تنهایی در افتادن شما هم که مثل نوش دارویی هستید که دست یابی ومشاوره باهاتون دور از دسترس و باوره کاش می شد اجازه بدهید مشکل را براتون بنویسیم برای حلش تصمیم بگیرید کمک کنید !؟یا نه !؟اما تنفیذ اختیار به غیر نفرمایید ، چون روح کلام شما بار معنیی داره وکفتار ودرک وارائه راه حل از طرف شما مثل کنجینه میماند البته به زعم بنده ،،با کمال تشکر وسپاس،،
از حس امنیتی که گفتید دلم گرفت ,حس اینکه چقدر پدرم کم داشتم تو زندگیم. یه نداشتن هست یه محرومی از داشتن هست.بابام بیشتر الگوم بود اما ذات مادرم بیشتر تو وجودم.پدر یعنی قهرمانی که دوران کودکی و نوجوانیم اکثرا نبود پیشمون و باعث شده بود من به دایی هام وابسته بشم, یادم وقتی داییم میخواست حج بره کلی گریه کردم بخاطرش..بعد تو جوانی وقتی فهمیدم قهرمانم تو سن میانسالی سراغ اعتیاد رفته زندگی برام حقیقتش از دست داد چون با واقعیتی مواجه شدم که نمیخواستم قبولش کنم و دانشگاه یاری کرد خانواده گریز شدم . بعد ازدواج کردم و حس امنیت از طرف همسر هم کم داشتم و متوجه شدم یه نیاز یه گرایش به بودن خانواده بعد ازدواج برام بوجود اومده که تو مجردیم نبود و بابا یجور دیگه باز شد کسی که میتونم روش حساب کنم اما چه حیف که برای همیشه رفت و این حسرت کم بودنش تو زندگیم با ما دخترهای بابام موند.الان اون ضعفهای پدرم به چشمم نمیاد,درسته زخمهایی بخاطرش دارم تو زندگیم که ترمیمش نتونستم بکنم ,مهرطلب شدم تو زندگیم و بعد اشتبهاتی متوجه اش شدم اما میگم کاش بابای مهربونم تو دنیا بود چون واقعا مهربون بود و دخترهاش خیلی دوست داشت, هرچند به موقعش نتونست مواظبشون باشه اما پدر بود .
….ومن به پایان راه نمی اندیشم که همین دوست داشتن زیباست