چقدر خوبه که تو زندگیمون اهل شادى باشیم چه عمقیش چه سطحیش؛ قطعا به قول دکتر الهى قمشه‌اى نازنین، بزرگترین گناه انسان غم خوردن است ولى حزن‌هایى در زندگى هست که افسردگى نیست بلکه غم ناشى از انسان بودن ماست.
دور هم نشسته‌اید و یکى از اعضای فامیل همه را شاد و سرحال نگه می‌دارد و تو میدانى و بقیه نمی‌دانند که از یک بیمارى رنج می‌برد، این دانستن به تو حزن می‌دهد؛
نشسته‌اى عکس‌هاى دوران مدرسه را می‌بینى و با دیدن بعضى از چهره‌هاى معصوم هم کلاسی‌هایى که جوان‌مرگ شدند، یک «اى کاشک» از سر دلت می‌گذرد و محزون می‌شوى؛ این‌ها غم‌ها و حزن‌هاى سالم هستند که ما را انسان نگه می‌دارد؛
مدرنینه‌ی بی‌رحم به شکلى تأسف‌بار می‌خواهد ما را ولو به قیمت لبخندى تصنعى، خوشحال نگه دارد؛
اگر می‌خواهى از جانت مراقبت کنى، “گاهى “اوقات غم‌هاى مقدس ناشى از انسان آگاه بودن را بچش!
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.