از سهیل سنگرزاده تا جامعه ایرانی

وقتی این مرد صحبت میکند، توجهت به چه چیزی جلب میشود؟ هیکل تنومندش؟ گردنبند و لباس بامشادی اش؟ ریش و موی خاصش؟ یا کلامش؟ لبخندش؟ نگاه مهربانش؟ تله بی اعتمادیت فعال میشود و میخواهی اثبات کنی که این آدم هم یک دکاندار جدید است؟ یا فکر میکنی چه جالب که یک آدم ورزشکار حرفهای خوب انگیزشی میزند؟
اگر مریض و ورشکسته و تنها در یک روستای دورافتاده بود و حرف انگیزشی میزد، حال شما خراب نمیشد؟ اونوقت انگیزه زندگی بهتر میگرفتید؟ اگر بدنسازی امریکایی و سیاه پوست بود یا خواننده ای مثل pitbull بود که از اعتماد به نفس صحبت میکرد چقدر فکرهای منفی درباره اش به ذهنت میرسید؟ چون هموطنه حال بعضیها خراب میشود؟
این بخل و حسادت از کجاست؟ بفهمی کسی در همین وضعیت بدون دزدی و اختلاس و‌ رانت و بابای سفیر و نماینده و … داره رشدکی میکنه، حالت خراب میشه؟ شما از وضعت ناراحتی باید بقیه را بچزونی؟ بهتر میشه اوضاعمون؟
والله که کسی در این عالم جای کسی را تنگ نکرده، در این عالم فراوانی حاکمه
وقتی توهینهای بعضی از مردم را میبینم میفهمم چقدر بخل و بدبینی در جامعه ایران قل قل میزنه
انگار همه شون میخواهند اثبات کنند این آدم کلاهبرداره، دزده… که خیالشون راحت بشه هیچ کسی نمیتونه مثبت باشه و رشد کنه و زندگی خوب داشته باشه😳
اما واقعیت اینست که حتی اگر این آدم هم نبود، کلی آدم درست و حسابی هست که داره خوب زندگی میکنه و خودساخته است
– هر کى خارج رفته، خوش نیست، وطن فروش نیست؛ تو دیسکو و ساحل لختیها نیست، انتخابى کرده و داره یک جاى کره زمین زحمتش را میکشه؛ او هم نوروز و یلدا و تاسوعا و ماه رمضون خودشو داره؛ کاشک کارى کنیم ایرانى جماعت افتخار کنه تو همین سرزمین بمونه نه اینکه مذهبیه و غیرمذهبیه ، هردوشون😳تو کانادا و اتریش راحت تر باشند تا سرزمین مادریشان