به گمانم ،
تو فقط موهایت را شانه کن و
بنشین لب پنجره ،
قهوه ات را بنوش و به آنسوى شیشه خیره شو،
بقیه اش با من ،
من تاریخ زنانگى را از مردمکت خواهم خواند،
از دزیره و ژاندارک سوزان و
سرفه مارى کورى ،
تا آنه فرانک بى پناه،
تا زهراى رمان دا ،
تا زن عرب کلفتوى ساحل بوشهر که برایمان فلافل میزد ،
آرى! همه را در ثانیه اى میتوانم در چشمانت رصد کنم ،
من نقاشى میشوم که چیزى را از معجزه تو میکشم که احدى بر آن بینا نیست و غیر عاشق را دیدن این سوى شکوه یک زن، حرام باشد؛ حرام!
منم منجم شب سیاه مردمکان چشمت،
منم زائر تنهایى انسانت ،
منم قماربازترین مرد روى زمین ،
تمام من ،
در عوضِ آن “تک خنده از ته دلت”
خلاص.
————
تقدیم به زلال ترین زن زندگیم، همسرم
پ ن
وضع دیار ما چونان است که حال مرد و زن قبیله ما عجیب پریشان است ، مردان زخمى قبیله ما که اعتماد به قبیله را از دست داده اند عجیب زخمى اند ، نه آنکه منکر وجود نابکاران بشوم؛ که مرد و زن ندارد ولى زخم خوردگى ، انسان را از درون تهى میکند،
حسود میشود ، عصبى میشود ،
امثال من که دوام آورده ایم از سر رنج دوران است وگرنه که به واقع کارى با ما شده در کوتاهى سقف آرزوهایمان که صد محرم تعزیه خوانى ، نتواند رنج مردم را چونان که باید ، هویدا کند؛
الغرض طبع شعرى نمیماند براى مردان قبیله،
من هم به حرمت چهارده سال سفر دونفره با این زن ، گاهى دستى در صندوقچه قلب میزنم و کلماتى مینویسم به نمایندگى از مردان باقیمانده قبیله مان ؛
ما پرچم را به باقیمانده نفسهایمان نگه داشته ایم تا شمایانِ جوان تر برسید و بیرق عشق را برفراز کنید.
درود بر شما ،
صبورى تان
و سیاهى بر آنانى باد که لبخند و آرامش شما مردم ، نفرینشان است.
بنشین لب پنجره ،
قهوه ات را بنوش و به آنسوى شیشه خیره شو،
بقیه اش با من ،
من تاریخ زنانگى را از مردمکت خواهم خواند،
از دزیره و ژاندارک سوزان و
سرفه مارى کورى ،
تا آنه فرانک بى پناه،
تا زهراى رمان دا ،
تا زن عرب کلفتوى ساحل بوشهر که برایمان فلافل میزد ،
آرى! همه را در ثانیه اى میتوانم در چشمانت رصد کنم ،
من نقاشى میشوم که چیزى را از معجزه تو میکشم که احدى بر آن بینا نیست و غیر عاشق را دیدن این سوى شکوه یک زن، حرام باشد؛ حرام!
منم منجم شب سیاه مردمکان چشمت،
منم زائر تنهایى انسانت ،
منم قماربازترین مرد روى زمین ،
تمام من ،
در عوضِ آن “تک خنده از ته دلت”
خلاص.
————
تقدیم به زلال ترین زن زندگیم، همسرم
پ ن
وضع دیار ما چونان است که حال مرد و زن قبیله ما عجیب پریشان است ، مردان زخمى قبیله ما که اعتماد به قبیله را از دست داده اند عجیب زخمى اند ، نه آنکه منکر وجود نابکاران بشوم؛ که مرد و زن ندارد ولى زخم خوردگى ، انسان را از درون تهى میکند،
حسود میشود ، عصبى میشود ،
امثال من که دوام آورده ایم از سر رنج دوران است وگرنه که به واقع کارى با ما شده در کوتاهى سقف آرزوهایمان که صد محرم تعزیه خوانى ، نتواند رنج مردم را چونان که باید ، هویدا کند؛
الغرض طبع شعرى نمیماند براى مردان قبیله،
من هم به حرمت چهارده سال سفر دونفره با این زن ، گاهى دستى در صندوقچه قلب میزنم و کلماتى مینویسم به نمایندگى از مردان باقیمانده قبیله مان ؛
ما پرچم را به باقیمانده نفسهایمان نگه داشته ایم تا شمایانِ جوان تر برسید و بیرق عشق را برفراز کنید.
درود بر شما ،
صبورى تان
و سیاهى بر آنانى باد که لبخند و آرامش شما مردم ، نفرینشان است.