بایگانی دسته ی دلنوشته

در ماه رمضان، شب‌های قدر چه خفاشی نور دانش شما نازنینان را تاب نیاورد؟
غم شما پنجاه پرستوی مهاجر، جانمان را فرسود،
در سرم صدای آن پدر غمگین طنین می‌افکند که «جان پدر کجاستی» و می‌گریم بر دردمندی هم قبیله‌هایم در جهان اول جهل
تسلیت بر دوستان و‌ خوانندگان بسیارم از افغانستان
تسلیت بر همه پدران و مادران داغدار،

در دانشکده هنرهای زیبا سالها تدریس دانش خانواده داشتم و دانشجویان افغانستانی را بسیار محترم یافتم، با یکیشان انس بیشتری داشتم، با دختر محبوبش گاهی با موتورسیکلتش سری به دفترم می‌زدند… یکسالی ازش بی‌خبر بودم، می‌دانستم به ناامیدی بدی مبتلا شده است تا اینکه دختر با غمی سنگین برایم نوشت که «فلانی که بسیار دوستت داشت، در سوریه در جرگه مدافعین حرم از دنیا رفت» خدا می‌داند چه آواری بر سرم ریخت که چگونه چنین استعدادی به زیر خاک رفت.
هنوز به خودم می‌گویم شوخی شاگرد استادی بوده و روزی میایند و می‌گویند دستت انداختیم😔

بارها و بارها به دعوت امور پناهندگان سازمان ملل و موسسه ریلیف برای دانشجویان افغان تدریس کرده‌ام و دوستان خوبی در این مردم دارم
رویایم دیدن مزارشریف و هرات و بدخشان و بلخ است و می‌دانم روزی با برادران و خواهران افغانم، تندیس یادبود این پنجاه فرشته نازنین را پرده‌برداری خواهیم کرد
علیرضاشیری

سن پنجاه،
یک فروردین، نصفه شب تنگی نفس،
صبح ساعت ۱۱ مراجعه احتیاطی به اورژانس،
هر سه رگ اصلی قلب مسدود👈 جراحی باز قلب
شوکه می‌شوم،
حتی ترسیدم،
رفتم چکاپ قلب خودم،
دکتر گفت خوبی،
ذهنم آرام نشد،
– چی شد اینجوری شد؟
-نمی‌دونم، دکتر می‌گفت از اعصابه،
-شما که همیشه آرومی
-چی بگم😔
-کی پرستاریت را کرد، زنگ میزدی به من…
-مادرم
-با احتیاط می‌پرسم: پس خانومت؟
-رفت از ایران
یخ می‌کنم، شقیقه‌هام تیر می‌کشه، خجالت می‌کشم که هیچوقت نفهمیده بودم چنین رنجی را تحمل میکنه… خجالت می‌کشم چرا رفیقی نبوده‌ام که شاید بخواد باهام دردلی کنه
سکوت بینمان حاکم می‌شود،
دستی به شانه‌ام می‌زند و می‌رود
و من می‌اندیشم که «تنهایی» از هر چربی خون و فشار خون و کلسترول و … بدتر « دل» را می‌فشارد،
ما را از تو تهی می‌کنه
علی معینی ثلث‌نویس است،
خواهش کرده بودم قبل ماه رمضون که این دستخط زیبایش را برام بنویسد تا بدهم چاپ نفیسی کنند و برای شما مردم کارت پستالش را بفرستم:
«ای همدم کسانی که هیچ همراهی ندارند»
یا رفیق من لا رفیق له
هنرمند خط را نوشته،
ایشالا وقتی که تو پاکت‌های هدیه خانه توانگری رسید در خانه‌تان، مثل خدا، با آدم‌های بی‌رفیق، رفاقت کنید
چشمانتان روشن از سرور باد
مخلص
#علیرضاشیری

به قول امروزى‌ها، تو محله لوازم‌التحریر، داف‌الممالکى بودند واسه خودشون😂
براى ما که تازه از نه سالگى اجازه یافتیم جاى مداد، خودکار دستمان بگیریم، روان‌نویس نوک نمدى، سلطان لوازم‌التحریر بود و طبیعتا آرزوى داشتنش نیز در قلبمان تیر می‌کشید؛ اون موقع‌ها هم خیلى کمیاب بود.
بزرگ شدم، اما
در بزرگسالى، اون حسرت، به عادت خرید روان‌نویس تبدیل شد که هنوز ادامه دارد (مطمئنم خیلی‌هاتون مریض خرید لوازم‌التحریرید بدون اینکه نیاز خاصى داشته باشید😉)
چند روز قبل ظاهرا درِ روان‌نویس سبزم – همینى که عکسش را گذاشته‌ام -باز مونده بود و متاسفانه جوهرش خشک شده بود (احیانا توسط پسرمان رسا😰) ؛
منم عمرا حاضر به قبول واقعیت نبودم و مثل پزشکاى اورژانس، قصد احیاى نمد نازنینش را داشتم و علیرغم ناامیدى که آیا دوباره خوب می‌نویسد، پاش ایستادم؛
اوایل مثل آب‌دهن مرده مى‌نوشت اما کم‌کم جون گرفت و پررنگ و پررنگ‌تر شد و انگار نه انگار که خشک شده بود.
خیلى کیف داد یار قدیمى کتاب خوندن‌هام و یادداشت‌نویسى‌هام، دوباره سرپا شد…
من پاى یک روان‌نویس دو هزار تومانى، مومنانه ایستادم
چقدر پاى دل‌افسرده‌ات مى‌ابستی که دوباره جوانه بزند؟
برای رابطه خشکیده‌ات چقدر ایمان داری جان می‌گیرد اگر درست رفتار کنی؟
اِحیا یعنى زنده کردنِ قلبى که مرده؛
اینگونه است که می‌گویند شب احیا از هزار ماه برتر است، زیرا فقط تو می‌دانى که روزى این قلب، عشق و زلالى و صفاى دل حقیقى بوده است.
“گنج‌هاى وجودت از یک روان‌نویس کمتر نیستند نازنین”.
همین…