نوشته دکتر شیری در خصوص فیلم
The professor
شما اگر با خبر وحشتناک بیمارى بدخیم خود مواجه بشوید چه خواهید کرد؟ جوابى را دهید که واقعا مسوولیتش را بپذیرید ، از جوابهایتان یاد میگیرم
——————-
فیلم ٢٠١٨ با بازى جانى دپ و کارگردانى
Wayne Roberts
فیلم با خبر سرطان ریچارد ، استاد ادبیات دانشکده شروع میشود و روند فروپاشى احساسى او تا تجربه خشم و غم و پذیرش موضوع را با او دنبال میکند
( شبیه منحنى مشهور خانم کوبلر راس)
وقتى به ما بگویند چند هفته بعد خواهى مرد، حتى تصورش هم براى کل ساختار روانى ما سخت است که چه کسى خواهیم شد و آن کس جدید جه تصمیماتى خواهد گرفت ؛
با اینکه نامطمىن بودن زندگى امریست قطعى ولى ما در دنیاى مدرن مرگ را به خارج از حوزه آگاهى خویش رانده ایم اما وقتى با اخبارى از این دست مواجه میشویم، چون مرگ آگاهى نداریم، قبل از مرگ فیزیکى، دچار مرگ فلسفى، پوچى و فروپاشى روانى احتمالا میشویم.
سهیل رضایى معتقد است قبرستانهاى امروزى بیرون شهرهاى سکونت ما هستند و لذا مرگ مثل قدیم در میانه زندگى مردمان حضور ندارد که در نگاه اول خوشتیند است اما کمى که دقت میکنیم میبینیم که زندگى بدون حضور ذهنى مرگ، بی معنى و سطحى شده است.
در فیلم میبینیم که ریچارد کم کم آزادى روانى را تجربه میکند، هر چند دستمایه هاى ابتذال و بی بندوبارى و بازى دیونیسوسى جانى دپ، ارزش محتواى فیلم را کاسته است.
من فیلم دیگرى را توصیه میکنم با مضمون مشابه ولى بسیار عمیق و معنابخش: My life که فرد با شنیدن خبر سرطانش مسیرى واقعى تر را پیمود و قطعا دیدم این فیلم را توصیه میکنم
