دیدن بهترین فیلم اسکار که جایزه بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر زن را برده، نمی‌تواند تجربه بدی باشد و من این لذت را بردم منتها فکر میکنم چند تا توضیح دارم: (داستان لو نره براتون😰)
– فیلم متعلق به دوران میانسالی یک زن بالای پنجاه سال است که هم کارش را به علت بحران اقتصادی از دست داده، هم شوهر عزیزش از دنیا رفته؛
او بی‌خانمان و بی‌عشق گشته
یونگ می‌گوید وقتی از بهشت زندگی به بیرون پرتاب می‌شویم، وقتش است سفری آغاز کنیم: سفر قهرمانى
وقتی در داستان فیلم دقت می‌کنیم می‌فهمیم که ازدواج این زن، سال‌ها قبل از این بحران فعلی نیز نوعی خروج اختیارى از بهشت خانواده بوده و دست رد زدن به کلیشه‌هاى “دختر آرام یک خانواده آمریکایى بودن”
سراسر زندگى زن، فرار از شغل ثابت، رابطه ثابت و محل زندگى ثابت شده است و مهاجرت از هر آنچه رنگ تعلق دارد
نکته جالب فیلم حضور کلى آدم واقعى بی‌خانمان است در فیلم که در ماشین‌های کاراوان RV زندگی می‌کنند و از این نقطه به آن نقطه در مهاجرتند، کولی‌های مدرن که یاد می‌گیرند سبک باشند، چیزی جمع نکنند و به بقیه کمک کنند، اعتراضی به تجمل‌گرایی و مصرف‌زدگی دنیای مدرن
شبیه این نوع اعتراض و پناه به طبیعت را در فیلم Into the wild شاهد بودیم.
فیلم موسیقی کم‌نظیری دارد و سه اسکار برای بهترین تصویر،بهتربن بازیگر زن Frances McDormand و بهترین کارگردان Chloé Zhao برده است.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.